Het antwoord hierop is: “naar omstandigheden goed”. Natuurlijk hebben we last van die ellendige 1,5 meter, het gebrek aan fysiek contact, het niet mogen geven van die soms zo broodnodige knuffel. Soms de ergernis van het voortdurend verplicht zijn om elkaar te wijzen op de maatregelen speelt soms ook op. Voor sommigen is het gemis om contact te hebben met hun familie in het buitenland nu extra schrijnend, voor sommigen speelt dat het alleen doorbrengen van de avonden en weekenden je alleen voelen op die momenten extra zwaar wegen en komen de muren op je af.
We hebben te maken met quarantaine verplichtingen, met hulp bij het regelen van Corona testen, met uitleg in diverse talen over de Coronamaatregelen en daarbij ook nog uitleggen waarom we dit ons moeten opleggen, we kunnen veel van onze gebruikelijke activiteiten met onze externe samenwerking partners niet meer invullen, kortom, we kunnen veel niet.
Maar we kunnen veel ook wel!
We hebben nu extra aandacht voor huiselijkheid, voor sfeer, aandacht voor de thuissituatie, voor emoties die opspelen. We hebben hard gewerkt om ons huis een thuis voor iedereen te laten zijn. We bakken taarten (iedere makelaar zou smullen van de geur en de sfeer) doen bij schemer de kaarsjes aan en hebben extra aandacht voor de dagelijkse warme maaltijd. We werken gestaag verder aan de vergroening en verfraaiing van ons terrein.
En dat levert veel op! Iedereen blijft komen, werkt samen, komt met nieuwe ideeën en wordt onderling steeds kritischer als een klus niet netjes is afgewerkt. Voor ons een teken dat het samen werken, samen leven steeds meer de kenmerken krijgt van een groot gezin. De ouderen leren de jongeren vaardigheden, hebben aandacht voor en bieden hulp bij huiswerk en iedereen pakt zijn of haar taak als vanzelfsprekend op.