Auteur: Marijn van Bakel

Op donderdag 26 maart is Paul Molenaar op 62 jarige leeftijd overleden aan een hartstilstand.

Op alle dagen van de week van 9.00 tot soms wel 19.00 uur was Paul aanwezig. En hoe, hij zorgde voor ons en onze mensen op een rustige en ondersteunende manier. Iedereen kon bij Paul terecht, de hele dag door hoorde je wel iemand roepen Paul wil je…., Paul kun je …. En vooral Paul waar is…? Want Paul had een haviksoog voor onze spullen. Hij wist altijd waar alles te vinden was.

Dagelijks ging Paul samen met Gerrit de Fietsenmaker op pad om spullen te halen, dagelijks samen een sigaretje roken, dagelijks kletsen, lachen en bekvechten. Wij zagen beiden als het kader van ’t Broek Omhoog. Altijd aanwezig, altijd in de weer en altijd zorgzaam naar anderen.

Iedere dag las Paul de Gelderlander met een kopje koffie erbij. En hij maakte de kruiswoordpuzzel. Meestal alleen. Een van de mooiste beelden die op ons netvlies staan is het moment waarop Paul, omringd door drie jonge Eritrese deelnemers, zijn dagelijkse kruiswoordpuzzel aan het maken was. Peinzend zat hij gebogen over de puzzel. Tot we ineens een van de jongens in keurig Nederlands horen zeggen: Paul volgens mij moet daar “Althoorn” staan. Paul draait zich om, kijkt verbijsterd op, grijnst en roept; het klopt ook nog!

Paul ging bij ons wonen, daar keek hij naar uit. Geen trappen meer en dagelijks mensen om hem heen. Helaas is dat niet gelukt. Met elkaar hebben we afscheid van hem genomen. Geluisterd naar de toespraken, geluisterd naar zijn muziek en het verdriet gedeeld. Wij missen Paul, er is geen dag waarop zijn naam niet genoemd wordt.

Paul is van betekenis geweest. Voor iedereen. ’t Broek Omhoog zal niet meer hetzelfde zijn zonder hem.

En dan is er opeens Corona… Ook ’t Broek Omhoog moet het besluit nemen om de gevaren hiervan onder ogen te zien en we sluiten abrupt onze deur. Dit besluit voelt zo tegenstrijdig aan alles waar ’t Broek Omhoog voor staat; samen zijn, onderling contact hebben, samen werken, samen eten, lachen maar ook voor elkaar zorgen. Maar juist dit laatste is de basis geweest voor onze beslissing. We moeten nu goed voor elkaar zorgen en dat gevoel voert de boventoon. Dus het grote toegangshek gaat dicht en we sluiten alles af. Brengen iedereen die het moet weten op de hoogte en vertrekken allen naar huis….

Eenmaal thuis dringen de consequenties tot ons door. En de beelden die hierbij opgeroepen worden baren ons zorgen. Dus we gaan aan de slag, er kan nog best veel. We maken een groeps- whatsapp aan zodat we toch met elkaar in contact blijven, zorgen voor een dagelijkse update van de RIVM maatregelen in alle talen, beantwoorden vragen, horen van elkaar hoe het met iedereen gaat, helpen met huiswerk en andere zaken waar mensen tegen aan lopen.

Al snel hebben we een plan. We maken verrassingspakketjes en brengen dat bij iedereen tot 1,5 meter aan de voordeur, we gaan aan de slag met een POP-UP kledingwinkel zodat er toch “geshopt” kan worden terwijl alle winkels dichtzitten. We koken maaltijden en brengen die langs en we organiseren

een paar momenten in de week waarop degenen die vragen hebben die we niet online kunnen regelen toch afgehandeld kunnen worden.

Met een aantal van onze deelnemers lukt het prima om dit alles toch nog voor elkaar te krijgen, doorbreken we de sleur van het thuiszitten en blijven we actief. In de wijk rijden we voedselpakketten rond van de Voedselbank voor inwoners die dit zelf niet kunnen halen en we passen zelfs op een parkiet waarvan het vrouwtje ineens opgenomen moet worden. Maar ondanks alle activiteiten missen we de dagelijkse drukte, de gezelligheid en het samenzijn. We drukken iedereen en elkaar op het hart; hou je aan de maatregelen want alleen op die manier krijgen we Corona eronder en ’t Broek Omhoog weer open!

Er kan geschaatst worden. Helaas niet op natuurijs want het lijkt eerder herfst. Maar we zijn te gast op de kunstijsbaan van De Drie Gasthuizen. Als dank voor de samenwerking wordt een middag de baan beschikbaar gehouden voor de mensen van ’t Broek Omhoog. Het was hilarisch. Voordat we iedereen overtuigd hadden dat je niet hoefde te kunnen schaatsen, maar dat er voldoende hulpmiddelen beschikbaar waren (lees: stoelen) en natuurlijk ook koek en zopie, liep het merendeel toch wel warm.

Het schaatsen was ver beneden de maat. Er lagen meer mensen plat op het (plastic) ijs dan degenen die op schaatsen stonden, maar schik! Ook voor de toeschouwers was het meer dan vermakelijk. Jongens en meiden die nog nooit van hun leven schaatsen hadden aangehad probeerden met alle macht overeind te blijven. Vaders en moeders die zelf wankelend ook nog hun kinderen overeind probeerden te houden en iedere “race” die ondernomen werd was bij de start al mislukt, en juist daarom was het zo leuk!

Het einde van het jaar nadert. Een drukke maand bij ’t Broek Omhoog. Want zoals ieder jaar gaan we natuurlijk weer met elkaar vieren dat we een mooi jaar achter de rug hebben. Een jaar van hard

werken, maar vooral ook veel plezier hebben met elkaar. Veel nieuwe mensen zijn op ons pad gekomen en wat ook heel erg fijn is, dat onze toch wel mannen gemeenschap ineens veranderd is door een stevige vertegenwoordiging van (jonge) dames. Dat geeft toch een andere sfeer. Laten we eerlijk zijn; het is fijn als de “vrouwelijke touch” ook in huis aanwezig is. Dus gaan we aan de slag met de voorbereidingen voor ons eindfeest. Voor iedereen is er een presentje en de manier waarop dat wordt ingepakt verraadt dat hier een vrouwenhand aan te pas is gekomen. We maken lekker eten, regelen muziek en versieren de huiskamer. Die is ineens van een bouwput omgetoverd tot een sfeervol verlichte kamer waar de winterse gezelligheid vanaf straalt. “Ze kunnen komen!” En dat doen ze, in grote getalen, met partners, kinderen of een goede kennis die anders toch maar alleen is. Ook dit keer weer een geslaagde middag die pas laat in de avond is afgelopen.

Sinds kort is een hele kordate, vakkundige en vrolijke dame met een Syrische achtergrond toegetreden tot de inmiddels toch wel talentvolle groep vakmensen die ’t Broek Omhoog rijk is. Mouna heeft in Syrië haar eigen onderneming als coupeuse gehad. Haar doelstelling is om dit in Nederland ook weer te bereiken. Voor ’t Broek Omhoog een aanwinst. Niet alleen omdat het een genot is om met haar samen te werken, maar ook omdat zij haar schouders ophaalt bij de moeilijke blikken die wij werpen om onze onbeklede ramen. Willen wij gordijnen? Lachend knikt ze; “geen probleem”. En dat blijkt ook. Tijdens ons bezoek aan een gordijnstoffen groothandel blijkt ze een graag geziene gast te zijn en wordt ze met alle egards behandeld. Kordaat stapt ze met een “mezura” om haar hals door de enorme groothandel. Binnen een uur hebben we prachtige gordijnstoffen en allerlei toebehoren uitgezocht. Bij de kassa krijgen we dan ook nog eens korting, want Mouna is een graag geziene klant.

En zo horen wij iedere woensdag een naaimachine “zingen”. Zorgvuldig en met nauwkeurige precisie komen prachtige gordijnen tevoorschijn. Wat zou het mooi zijn als wij samen met Mouna in staat zijn om weer een bloeiend naaiatelier op te starten.

Zodra “onze gordijnen” klaar zijn en Mouna wat beter Nederlands spreekt gaan we de eerste stappen zetten naar “Mouna’s Naaiatelier”!

Dienst P7 is niet alleen een parkeerplaats die ’t Broek Omhoog in het weekend runt voor bezoekers van het centrum van Arnhem. Dienst P7 is veel meer dan dat. Waarom?

Bij Dienst P7 werken op zaterdag en zondag onze parkeerwachters. Jonge mensen die aan het begin van hun werkzame leven staan. Sommigen volgen nog een opleiding, sommigen worden voorbereid om straks te gaan werken of een opleiding te gaan volgen. De parkeerwachters leren wat het betekent om straks volwaardig in de maatschappij mee te draaien. Door de parkeerders te ontvangen, hen aan te spreken en te verwijzen leren zij wat klantvriendelijkheid betekent, leren zij de Nederlandse taal beter te beheersen en werken zij aan hun rekenvaardigheden; afrekenen, kasstaten opmaken en kas kloppend maken. Zij werken aan hun werknemersvaardigheden, op tijd komen, verantwoordelijkheid nemen voor hun dienst en onderling zorgen voor vervanging wanneer zij een dienst niet kunnen werken.

De inkomsten van dienst P7 gaan rechtstreeks naar de parkeerwachters. Niet “handje contantje” maar via een arbeidsovereenkomst die wij met hen afsluiten. Alleen dat al is een leerproces op zich. Wat betekent dat, een arbeidsovereenkomst? Wat zijn je rechten maar ook je plichten. Waarom staat er een brutobedrag op je salaris strook en ontvang je netto veel minder. Wie “pikt” dan dat geld. Nooit meer vergeten we de donkerbruine vragende ogen die we uit moesten leggen dat het verschil tussen bruto en netto uurloon in Nederland is om ervoor te zorgen dat je verzekerd bent, je pensioen opbouwt en dat je ook aan de Nederlandse staatskas wat moet bijdragen, door belasting te betalen. Maar de blijdschap toen in mei een bedrag aan vakantiegeld werd uitbetaald deed de donderbruine ogen oplichten.

Iedere maand ontvangen zij hun salaris en kunnen hiermee zij o.a. een deel van hun studiekosten betalen, zodat ze niet of minder van de DUO hoeven te lenen want “schuld” is een voor hen ongrijpbaar en ongewoon fenomeen.

Natuurlijk krijgen de mannen fooien, want de manier waarop ze hun werk doen wordt door de bezoekers gewaardeerd. De fooien worden iedere maand netjes geregistreerd. Die worden gebruikt om een goed doel te steunen. Dit jaar gaan de fooien naar een sponsor project dat één van de mannen heeft opgezet. Hij heeft samen met de leden van zijn voetbalclub 270! kilo aan voetbaluitrustingen verzameld. Wij helpen hem hiermee om de kosten te betalen om alles te verschepen naar zijn thuisland Oeganda. Zo draagt P7 bij aan heel veel blijde voetballers in Oeganda.

Kortom, als u uw auto parkeert bij P7 heeft u niet alleen een parkeerplaats gevonden, u draagt bij aan een mooi project!

Gift heeft een sponsoractie opgezet. Gift is niet alleen een begenadigde voetballer, het is een jonge man met een groot hart en maakt al jaren deel uit van het team van ’t Broek Omhoog. Samen met het Bestuur van de Arnhemse Boys in Arnhem heeft hij een actie opgezet om gebruikte voetbal kleding, schoenen en ballen in te zamelen. Dat wilde hij ons graag laten zien. Dus op een zonnige zaterdagmorgen vertrokken we samen naar de Arnhemse Boys. Daar troffen we een drukte van jewelste. Overal jonge voetballertjes, ouders, trainers, begeleiders. Bij binnenkomst voel je letterlijk het teamgevoel en de gedrevenheid. Samen met Gift hebben we een afspraak met het Bestuur. Vrijwel direct na de kennismaking herken je dat ook zij veel meer zijn en betekenen voor de leden dan het besturen van een voetbalclub. Zij zijn niet alleen gek van voetbal maar zetten zich in om voor de jongens en meisjes die het spel spelen een club te zijn waar je je thuis voelt, gewenst bent en bij hoort. Dat kwam ook terug in ons gesprek en hun drive om Gift te ondersteunen met zijn sponsor project. En dat is gelukt! Onvoorstelbaar hoeveel leden tassenvol aan bruikbare en soms zelfs nieuwe spullen kwamen inleveren. Inmiddels hebben we alle spullen verzameld, ingepakt, gewogen. 270 kilo aan kleding, schoenen, ballen en keepershandschoenen staan in grote dozen bij ’t Broek Omhoog klaar voor verzending. Straks voetballen er heel veel Oegandese Boys in kleding van de Arnhemse Boys. Gift vertrouwde ons op de terugweg van ons bezoek aan de Arnhemse Boys in de auto toe dat de mannen van de Arnhemse Boys één van de beste mannen zijn die hij in Nederland heeft ontmoet. Wij kunnen dat alleen maar beamen. Wat een mannen!

Nee, wij zijn niet bot, wij gaan naar “Wij zijn BOT”, een muziektheater groep die haar 10 jarig bestaan viert in de Coberco Melkfabriek met de voorstelling RAMKOERS!

“Een spectaculair muziektheater met grote machines en kleine liedjes. Wie iets heeft, heeft iets te verliezen. Maar wie geen risico neemt, komt ook niet vooruit. Daarom smijt BOT alle zekerheden overboord. Het viertal tuigt zijn rammelend instrumentarium op en bouwt vol overgave aan een eigen wereld. Met grof geschut tarten ze het lot en beuken dwars door al wat onmogelijk lijkt: BOT is op ramkoers!”

De Melkfabriek is voor ons een “thuisbasis” en hoe bijzonder is het niet om naar een voorstelling te gaan in diezelfde Melkfabriek. Waar muziek gemaakt wordt met de meest verrassende, zelf in elkaar geknutselde instrumenten van materialen waarvan je niet verwacht dat er ooit muziek uit zou kunnen komen. Daarbij komt nog een grote dosis humor, dus we zijn verzekerd van een top avond die voor iedereen wat te bieden heeft. ’t Broek Omhoog schuift met alle deelnemers, kinderen op de tribunes om hiervan te genieten!

De Westerkade is een plek in ’t Broek waar ouderen wonen die in meer of mindere mate ondersteuning nodig hebben in het dagelijks leven. Natuurlijk willen wij daar een bijdrage aan leveren. Dat doen we door ouderen een handje te helpen met de boodschappen, ervoor te zorgen dat een wekelijks marktbezoekje mogelijk is, samen de tuintjes bij houden en te helpen met gezamenlijke activiteiten die georganiseerd worden.

Iedere vrijdagmiddag rijdt de SRV-wagen van de Blauwe Tomaat voor met verse groenten en fruit. De SRV wagen zal voor veel ouderen herkenning oproepen naar vroeger. Samen met vrijwilligers van de Blauwe Tomaat, onze stagiaires Zorg en Welzijn, zorgen we ervoor dat de bewoners van de Westerkade hun inkopen kunnen doen. Voor deze gelegenheid wordt het assortiment van de Blauwe Tomaat uitgebreid. Niet alleen groente en fruit en vers brood is te verkrijgen maar op bestelling verzorgen we ook het pak koffie, thee, koekje of andere kleine kruidenierswaren. Zo kunnen bewoners dichtbij hun boodschappen komen doen en als dat niet meer gaat brengen we het  gewoon even langs.

Natuurlijk is het fijn voor de bewoners, maar even zo leuk voor onze stagiaires.  Zij zien wat er komt kijken bij en ervaren wat het is om ouderen te ondersteunen, komen in gesprek met ouderen, leren hierdoor de Nederlandse taal beter en zien hoe belangrijk het is om iets voor een ander te doen. En nog mooier, straks misschien bij de Driegasthuizen aan het werk te kunnen als verzorgende. Win, win, win betekent dat!

Daar komen ze aan, onze studiebollen! Een nieuw schooljaar dient zich aan. Bekende en nieuwe gezichten komen binnen wandelen. Sommigen een beetje gespannen voor de eerste stage dag.  Het is toch weer even wennen. Maar die spanning verdwijnt al snel. Het is gewoon leuk om bij ’t Broek Omhoog stage te lopen. Ook onze stagiaires zijn weer een bonte verzameling van jongeren. Studenten van de Entree opleiding die de opleiding assistent dienstverlener in de zorg, of in de installatie en constructie techniek gaan volgen, zetten hun eerste stappen om in de praktijk leren. Zij krijgen begeleiding van een ervaren leermeester in de bouw en van onze jongeren begeleiders. Tweede jaar studenten die door zijn gestroomd naar niveau 2 van de opleiding Zorg en Welzijn gaan zich inzetten om te groeien in het vak van buurtwerker en jongerenwerker want daar ligt hun belangstelling. Maar ook de MBO en HBO studenten Social Work gaan (weer) aan de slag. Het wordt weer een mooi (studie-) jaar waarin we van elkaar gaan leren en ontdekken dat we als team, maar ook ieder voor zich, weer een stapje groeien.